Vier weken geleden ben ik bij Live-to-Be komen wonen. Dit was voor mij een flinke overgang en bracht een aantal veranderingen en uitdagingen met zich mee. Om een beeld te geven van hoe ik de stap naar live to be tot zover ervaren heb en waar ik tegenaan gelopen ben, beschrijf ik hieronder een paar momenten uit de afgelopen weken die ik het onthouden (en delen) waard vind.
Het meest voor de hand liggende moment is waarschijnlijk mijn dag van aankomst. Het inpakken was niet bepaald soepel verlopen en ik zat hoog in mijn spanning toen ik een uur later dan afgesproken aankwam bij live to be. Ik weet nog dat ik mijn auto uitstapte en even een ‘o ja’-momentje had; de rust die ik tijdens en na het intakegesprek al zo gevoeld had, was direct weer merkbaar. Het was voor mij een seintje om kort stil te staan en eerst goed adem te halen, iets wat ik nog weleens neig te vergeten.
Een nieuwe woonplek brengt als vanzelf een stel ‘eerste keren’ met zich mee. De eerste keer met mijn hondjes op ontdekkingstocht door de wijk, de eerste (toch wat koude) nacht, de eerste keer een vriendin op bezoek. Tegelijkertijd waren er ook een paar ‘eerste keren’ die op zich lieten wachten. Ik vond het flink schakelen om van een gezin te verhuizen naar de warme gemeenschap die live to be is en ik liep daar de eerste week behoorlijk in vast. Wat moest ik met zoveel nieuwe mensen om me heen, die zo oprecht en fijn overkwamen? Kon ik daar überhaupt wel iets mee? En hoe moest dat dan, deel gaan zijn van een community en tegelijkertijd mijn eigen ding doen met mijn studies, vrijwilligerswerk en honden?
Deze vragen en alle lastige gevoelens die ermee gepaard gingen, maakten dat ik me terug ging trekken. Ik blokkeerde en in alle eerlijkheid voelde live to be toen als de laatste plek waar ik wilde zijn. Als ik hier niet was, dan hoefde ik er ook niks mee; veel makkelijker toch? Aan de andere kant wist ik rationeel prima dat ik niet altijd in de vermijding kan schieten en dat dit juist een goed moment was om het aan te gaan. Dit leidde tot een moeilijke keuze, namelijk het tijdelijk wegbrengen van mijn honden om zo meer ruimte voor mezelf te creëren. Hen achterlaten in het pension voelde als egoïstisch en als falen, en was absoluut het meest pijnlijke moment van de laatste vier weken.
Toch bracht het mij uiteindelijk een hoop. De ‘eerste keren’ die ik uitgesteld had konden gaan plaatsvinden. De eerste keer mee-eten bijvoorbeeld, en de eerste keer ontspannen in het lichtschip zitten praten met een andere deelnemer. De eerste keer dat ik van iemand hoorde dat ik er zachter en opener uitzag. Zo kwam ook de eerste keer dat ik ergens anders geweest was en ik het prettig vond dat live to be de plek was waar ik naar terug kon gaan. Of de eerste keer dat ik collega’s vertelde over mijn verhuizing naar een gemeenschap en toen de vraag kreeg of er hier veel geblowd wordt. Voor de goede orde: het antwoord op die vraag is ‘nee’.
Een moment waar ik met plezier op terugkijk is de eerste keer dat ik – een heel klein beetje – ging helpen met het eten maken. Ik moet bekennen dat ik een andere manier van koken gewend ben. Denk aan voorgekookte aardappels, voorgesneden groentes, vlees dat nog maar een minuutje gebakken hoeft te worden en veel zakjes en pakjes. Alles uiteraard keurig verpakt in flink wat plastic. Dus als het verschil tussen hier zijn en waar ik voorheen woonde ergens in naar voren komt, dan is het wel met het koken. Die eerste keer helpen heb ik niks anders gedaan dan kaas raspen en had ik zelfs uitleg nodig over hoe dat dan het beste te doen. Ik geloof dat ik toen wel drie keer gezegd heb hoe makkelijk het is om geraspte kaas te kopen in de winkel. Bijzonder, hoe makkelijk gemak onbewust went.
Inmiddels heb ik een groot aantal ‘eerste keren’ volgens mij wel gehad. Dingen wennen en ik begin steeds meer mijn draai te vinden. Soms voelt het zelfs alsof ik steeds meer mezelf vind, al is dat nog vooral confronterend en over het algemeen niet heel leuk. Ik ben benieuwd wat de komende weken gaan brengen en welke nieuwe uitdagingen op mijn pad komen (of al blijken te liggen). Ik hoop steeds meer een ontwikkeling te mogen gaan ervaren, op gevoelsniveau, in relatie met anderen en in de band met mijn honden.